همیشه ادویه کاری خورشتی که اغلب استفاده می شود مانند فلفل سیاه ممکن است ارزش نگهداری در آسیاب یا آسیاب دستی خود را داشته باشد.
طعم یک ادویه تا حدی از ترکیباتی (روغن های فرار) گرفته می شود که با قرار گرفتن در معرض هوا اکسید یا تبخیر می شوند. آسیاب کردن یک ادویه سطح آن را تا حد زیادی افزایش می دهد
و بنابراین سرعت اکسیداسیون و تبخیر را افزایش می دهد. بنابراین، با ذخیره کردن یک ادویه به طور کامل و آسیاب کردن در صورت نیاز، طعم به حداکثر می رسد. عمر مفید یک ادویه خشک کامل تقریباً دو سال است.
یک ادویه آسیاب شده تقریباً شش ماه “عمر طعم” ادویه آسیاب شده می تواند بسیار کوتاهتر باشد. ادویه های آسیاب شده بهتر است دور از نور نگهداری شوند.
برخی از عناصر طعم دهنده در ادویه جات محلول در آب هستند. بسیاری از آنها در روغن یا چربی محلول هستند. به عنوان یک قاعده کلی، طعم‌های یک ادویه زمان می‌برد تا به غذا تزریق شود.
بنابراین ادویه‌ها در مراحل اولیه آماده‌سازی اضافه می‌شوند. این در تضاد با گیاهانی است که معمولاً در اواخر آماده سازی اضافه می شوند.
مطالعه ای که توسط اداره غذا و دارو در مورد محموله های ادویه جات به ایالات متحده طی سال های مالی 2007-2009 انجام شد، نشان داد که حدود 7 درصد از محموله ها توسط باکتری سالمونلا آلوده شده بودند.
که برخی از آن ها به آنتی بیوتیک مقاوم هستند از آنجایی که بیشتر ادویه‌ها قبل از سرو پخته می‌شوند، آلودگی سالمونلا اغلب تأثیری ندارد، اما برخی ادویه‌ها، به‌ویژه فلفل، اغلب خام خورده می‌شوند.
و برای استفاده راحت در سر سفره وجود دارند. محموله هایی از مکزیک و هند، تولیدکننده بزرگ، بیشترین آلودگی را داشتند. [27] گفته می شود که تابش مواد غذایی این خطر را به حداقل می رساند.
