در بین النهرینان باستان برای اولین بار صابون لوکس صورتی را با پختن اسیدهای چرب مانند چربی حاصل از ذبح گاو، گوسفند یا بز همراه با آب و یک ماده قلیایی مانند لیمو ، ماده سوزاننده ای که از خاکستر چوب بدست می آید، تولید کردند.
اشاره اولیه از صابون در کتاب محقق رومی پلینی بزرگتر به نام « Naturelis Historia » متعلق به سال 77 پس از میلاد آمده است.
او صابون را به عنوان یک پوماد ساخته شده از پیه که معمولاً از چربی گوشت گاو به دست می‌آید – و خاکستری توصیف می‌کند که گول‌ها، به‌ویژه مردان، آن را به آنها می‌زدند. به موها “رنگ مایل به قرمز” بدهد.
مردم باستان از این صابون‌های اولیه برای تمیز کردن الیاف پشم یا پنبه قبل از بافتن آنها در پارچه استفاده می‌کردند تا برای بهداشت انسان. حتی یونانی ها و رومی ها که پیشگام آب روان و حمام های عمومی بودند.
از صابون برای تمیز کردن بدن خود استفاده نمی کردند . در عوض، مردان و زنان خود را در حمام آب غوطه ور می کردند و سپس بدن خود را با روغن زیتون معطر آغشته می کردند.
آنها از یک خراش دهنده فلز یا نی به نام استریجیل برای پاک کردن روغن یا لکه های باقی مانده استفاده می کردند.
در قرون وسطی، صابون‌های جدید مبتنی بر روغن نباتی، که به دلیل ملایمت و خلوصشان مورد استقبال قرار می‌گرفتند و بوی خوبی داشتند، به عنوان اقلام لوکس در میان ممتازترین طبقات اروپا مورد استفاده قرار گرفتند.
اولین آنها، صابون حلب، صابون سبز رنگ بر پایه روغن زیتون که با روغن لورل معطر آغشته شده است، در سوریه تولید شد و توسط صلیبیون و بازرگانان مسیحی به اروپا آورده شد.
نسخه های فرانسوی، ایتالیایی، اسپانیایی و در نهایت انگلیسی به زودی دنبال شد. از این میان صابون جابون د کاستیا یا صابون کاستیل که به خاطر منطقه مرکزی اسپانیا که در آن تولید می شد نامگذاری شده است.
شناخته شده ترین صابون بود. صابون سفید بر پایه روغن زیتون یکی از لوازم آرایشی محبوب در میان خانواده سلطنتی اروپا بود. صابون کاستیل اصطلاحی عمومی برای هر صابون سختی از این نوع شد.
